الشافی فی الامامة
از مهم‌ترین کتب کلامی شیعه در موضوع امامت است که در نقد کتاب المغنی قاضی عبدالجبار معتزلی نوشته شده است. این کتاب در زمان سید مورد استقبال قرار گرفته است، چنان که شیخ طوسی تلخیص الشافی را نوشت، ابوالحسین بصری کتاب نقض الشافی را در رد بر آن و ابویعلی سلار در دفاع از سید و به دستور وی کتابی در رد بر ابوالحسین به رشته تحریر درآورد. الشافی تلخیص‌های دیگری به نام ارتشاف الصافی من سلاف الشافی و صفوة الصافی من رغوة الشافی نیز دارد.[۱] الشافی در چهار جلد و با تلاش مؤسسة الصادق للطاعة و النشر در سال ۱۴۱۰ (چاپ دوم) در تهران منتشر شده است.
سید مرتضی در این کتاب به برخی آثارش از جمله رساله‌ای درباره شبهه وارده بر حدیث منزلت و کلامه فی الوعید که پاسخ به پرسش‌های اهل موصل است اشاره کرده است.
[۱]. ر.ک: آقا بزرگ تهرانی، الذریعة، ج ۱۳، ص ۸.
