بازشناختِ نظام امامت در انديشه سيّد مرتضی
امامت پژوهى، يكى از سويه هاى مهم و پُردامنه در انديشه كلامى سيّد مرتضى است. او در آثار مختلف خويش، بدين مقوله پرداخته و در پنج محور، مباحث امام شناسى خويش را سامان بخشيده است: چرايى و ضرورت وجود امام، وحدت امام در هر زمانه، جايگاه و مرتبت امام، صفات و ويژگی هاى امام و راه هاى شناخت امام جامع الشرائط. او قاعده لطف را مهمترين دست مايه اثبات ضرورت وجود امام كرده است و بر اساس اجماع اماميه، واحد بودن امام در هر زمانه را اثبات می كند. او با بهره گيرى از ادلّه نقلى، امام را نسبت به فرشتگان، در مقام و منزلتى ارجمندتر می انگارد. عصمت، افضل بودن بر رعيّت، علم و شجاعت، مهمترين ويژگی هاى امام از منظر اوست كه در اثبات ضرورت آنها يا تعيين حدود و ثغورشان، به غايت كوشيده است. نظام امامت پژوهى او با بحثى گسترده در باره ابعادِ مختلفِ راههاى شناخت مصداق امام، چون: دليل عقلى، نصوص قرآنى و روايى، اجماع و معجزات، فرجام می پذيرد.
واژگان كليدى: سيّد مرتضى، امامت، ضرورت، جايگاه امامت، صفات امامت، راه هاى شناخت امامت.
