بست نشينى در حرم حضرت عبدالعظيم حسنى عليه السلام در دوران قاجار
آستان مقدس حضرت عبدالعظيم به دليل قرار گرفتن در كنار شهر تهران ـ كه از دوران قاجار تاكنون پايتخت ايران بوده ـ و همچنين به دليل فضيلت خودِ صاحب بقعه، نقش بسيار مهمى در تاريخ معاصر ايران ايفا كرده است، كه از آن زمره مى توان به بست نشينى و تحصن هاى فراوان سياسى و اجتماعى علما، بزرگان و مردم در آنجا اشاره كرد.
اين مقاله كوشش دارد تا به گونه خلاصه به مقوله بسيار مهم بست نشينى در آستان مقدس حضرت عبدالعظيم حسنى عليه السلام پرداخته، نمونه هايى از آن را نيز به عنوان شاهد بيان كند.
نويسنده پس از تعريف بست نشينى و دلايل و آثار آن، پيش از بيان نمونه هايى از بست نشينى در حرم مذبور، تذكراتى در رابطه با اهميت بست نشينى ارائه نموده است.
بست نشينى ميرزا ابوالحسن خان ايلچى، ميرزا عباس بيات ـ ايروانى (ميرزا آقاسى)، سيد جمال الدين اسدآبادى، ميرزا رضا كرمانى، گروهى از علماى آزادى خواه (هجرت صغرى)، و شيخ فضل الله نورى، نمونه هايى است كه به شرح آنها در اين مقاله پرداخته شده است. نويسنده در پايان سخن اشاره نموده كه، بست نشينى يكى از سنت هاى اجتماعى مردم ايران به خاطر بهره مندى از حقوق از دست رفته، يا طلب عفو و بخشش از دولت و حكومت بود؛ ولى از اواسط نه سلطنت قاجاريه، به وسيله اى براى ابراز افكار و عقايد سياسى ـ اجتماعى بدل گرديد.
